…en zij bekeerden zich niet…

Is het toevallig dat ons land juist rond en in de 40 dagen tijd geconfronteerd wordt met het iedereen bedreigende coronavirus. Hoewel nog heel veel (te veel!) Nederlanders blijkbaar niet van de ernst ervan overtuigd schijnen te zijn, lettend op de nonchalance ten aanzien van gegeven - dringende - adviezen, stijgt het aantal besmettingsgevallen evenals het aantal sterfgevallen in rap tempo en is juist persoonlijke zorgvuldigheid en verantwoordelijkheid - zeker als christen - meer dan op zijn plaats. De scenario’s van China, Italië en Spanje bijvoorbeeld liggen er immers niet om.
Het mag, nee moet in het licht van de voor ieder verifieerbare werkelijkheid dan ook ‘bizar’ genoemd worden, dat er vanuit de evangelisch christelijke hoek geluiden te beluisteren zijn, die je in deze op zijn zachtst gezegd verbazen: ‘storm in een glas water’, ‘schieten met een kanon op een mug’ (zo Willem Ouweneel op respectievelijk 6 en 18 maart  op het CIP).
Naast dat dit blijk geeft van grove onderschatting van de werkelijkheid, is het een bewijs dat hier het contact met dezelfde werkelijkheid volledig verloren is. Zorgelijk! Ook mag, nee moet het kwalijk genoemd worden dat een platvorm als het CIP zich leent voor publicatie van dergelijke baarlijke onzin.

Moeten we als ander uiterste dan nu vervallen in een doemdenken, met als gevolg ‘angst’? Zeker niet, maar als christen dien je nuchter en waakzaam te zijn. En nuchter zijn betekent in deze, kijken naar de feiten, terwijl waakzaam zijn betekent, die feiten vervolgens beoordelen in Bijbels perspectief. Terwijl daarbij gesteld mag worden dat vanuit menselijk oogpunt angstgevoelens een terecht en logisch gevolg zullen zijn.

Kijken we naar de feiten.
De mensheid wordt in het coronavirus geconfronteerd met een bittere en harde realiteit van een verschijnsel dat zich aftekent, in het totale raam van de zich in onze tijd manifesterende verschijnselen (- een ongekende en zeker nog niet ingedamde maar zich juist uitbreidende sprinkhanenplaag, talloze opeenvolgende natuurrampen, aardbevingen, oorlogen en geruchten van oorlogen -) als wel degelijk een mogelijk teken van de tijd. Sowieso zou de uitbraak van het coronavirus de christenheid tot bezinning moeten brengen. Alleen bezinning?

Je kunt je afvragen of de gehouden dag van gebed met als gedefinieerd doel het ‘bidden voor iedereen die troost nodig heeft’ en het daarbij landelijk luiden van de kerkklokken onder de werkelijke betekenis van bezinning valt te vangen. Natuurlijk geweldig dat de EO haar kapeldeuren die hele dag open had staan. Maar, vroeg ik me af, zouden de grondleggers van deze omroep niet nog een stap verder zijn gegaan? En hadden dus niet de nog levende coryfeeën van deze omroep daartoe juist een oproep kunnen doen uitgaan?
Wat ik bedoel?

Daar is een klein meisje uit een gezinnetje dat door het virus is getroffen dat bij het naar over ‘uit de mond van kleine kinderen’?

Even terug naar de feiten. Nu al is duidelijk dat de effecten van het virus mega groot zullen zijn en dat naast een amper in te dammen aantal sterfgevallen niet in de laatste instantie de wereld economie in het hart geraakt wordt. Is Babel misschien geraakt?
De oproep om geen cashgeld te gebruiken, roept de vraag op of er niet definitief over andere betalingsmogelijkheden moet worden nagedacht. Een nummer misschien? Wie helpt ons, de wereld, er weer bovenop, als straks de chaos bijna onoplosbaar blijkt? Wordt het tijd om te gaan voor een sterke man? Hoe concreet blijkt juist nu dat we elkaar wereldwijd nodig hebben. Dus krachtiger streven naar de ene wereld regering? En dan te bedenken dat het waarschijnlijk niet bij dit ene virus gaat blijven. Gletsjers smelten en eeuwen oude virussen worden ontdekt… wat voor pestilentiën hebben we nog te verwachten?
‘Een storm in een glas water’? ‘Schieten met een kanon op een mug’?

Is het toevallig dat ons land juist rond en in de 40 dagen tijd geconfronteerd wordt met het iedereen bedreigende coronavirus? Ik denk het niet. Ik geloof dat dat kleine meiske een heel wijs woord sprak! Ofwel, niet alleen bidden om troost voor wie het nodig heeft en de klerkklok luiden, maar samen op de knieën schuld belijden voor allereerst de afval van God en zijn Woord. Kijk naar het moreel en ethisch verval en het gedogen en goedpraten van wat de Bijbel zonde noemt. Nog is het genadetijd. Bezinning, verootmoediging dat is wat nodig is in deze tijd. Kijk naar hoe we de wereld hebben uitgebuit, ecologisch en economisch. Miljarden beschikbaar voor getroffen bedrijven terwijl de derde wereld kapot gaat en de vluchteling geen veilige haven wordt geboden. Mea culpa. Mea maxima culpa. Hebt u dat in deze dagen al gehoord? …en zij bekeerden zich niet…

Schrijverke

Bijbels perspectief nodigt de lezer van harte uit om te reageren!