Wie heeft u betoverd?

Dat het een verwarrende tijd is, zal niemand ontkennen.
Dat zich voor onze ogen tal van tekenen van de tijd vervullen kan niemand (meer)ontkennen.
Dat laatste lijkt intussen in zo’n rap tempo te gebeuren, dat het de tijd alleen nog verwarrender lijkt te maken! Er gebeuren, zeker op bijvoorbeeld geestelijk terrein, momenteel zoveel zaken die de toets van de Bijbelse kritiek niet kunnen doorstaan, dat het toch heus tijd wordt breed alarm te slaan. Maar wie heeft nog de moed? Bovendien, heeft het nog wel zin?

Laten we eerlijk zijn, als je in die zin je hoofd boven het maaiveld uitsteekt, word je binnen de kortste keren als ultra fundamentalistisch afgeschilderd en in elk geval sowieso als liefdeloos weggezet - en dat juist ook in eigen kring.
Dus, je kijkt wel uit!
Maar intussen zit je oprecht met een gevoel van meer dan alleen ongemak met en over van alles en nog wat. En dat niet alleen, je voelt je in dat alles soms nog schuldig ook: zou ik het niet verkeerd hebben, ben ik inderdaad niet ultra fundamentalistisch en sowieso liefdeloos? En ondertussen kwel je je rechtvaardige ziel als een Lot in Sodom en voel je je als een Elia alleen overgebleven te midden van Gods volk…, of, ga ik dan toch echt te ver?

Maar sorry, ik kan van de tekst van Paulus aan de Galaten, gekozen als titel voor deze column, niet loskomen als ik kijk naar alles wat op het geestelijke erf als een verwarrende kluwen op me afkomt en zeker niet toen, als de spreekwoordelijke druppel, ik voor de vierde keer met het bericht gecon-fronteerd werd van de overstap van iemand, die ik geestelijk hoog heb, naar de Rooms katholieke kerk!
Eerst was daar wijlen Hegger. De man die door God zelf als een Paulus was aangesproken en een eigen ‘in de rechte straat moment’ meemaakte om dan, na daarvan dusdanig terecht vurig te getuigen zodat vele priesters zijn voorbeeld zijn gevolgd, in de schoot van Rome terug te keren!
Had God zich dan vergist?
Dan had je daar de eveneens intussen overleden Hans Schouten, wel onderlegd in Gods Woord en een apologetisch getuige die dan op bejaarde leeftijd priester wordt en Rome gaat dienen, Maria vereren en met blijmoedig hart de eucharistie gaat vieren…
Had hij het daarvoor dan zo mis?
Wat te denken van Theo van der Weele, zendingsman in hart en nieren, pastoraal bewogen en vol van Gods Geest en dan plots kiest hij voor Rome. Zijn huwelijk strandt daardoor en dan hoort hij God zeggen dat hij priester moet worden en vraagt daarop Maria hierover voor hem met Jezus te spreken… Maar God vergiste zich schijnbaar, want een gescheiden man kan niet priester worden enkel diaken…
Kan Gods Geest zo misleiden?

Toen hoorde ik van het vierde geval: Kees Sybrandi, die nu in de tachtig ook meende te moeten kiezen voor Rome… Moet er nu boete en verzoening gedaan worden door de protestanten ten opzichte van Rome?? Hadden Luther, Calvijn tot en met Tyndale e.a. het dan allemaal fout?
Is dit hoe Gods Geest leidt?

Hoor de basistekst voor de reformatie door de geschiedenis heen: de rechtvaardige zal uit het geloof leven… O zeker, het was en is hard om te spreken van ‘de vervloekte paapse mis’, maar klopt de invulling van het offer van Gods Zoon binnen de eucharistie dan nu ineens toch? Moeten we Maria, de koningin des hemels, vereren? Is het dan toch niet ‘God alleen de eer’, ‘Gods Woord alleen’, ‘Genade alleen’?
Wordt zo niet allereerst ten diepste het kruis met voeten getreden en ten laatste de geschiedenis in ontkenning besmeurd?

Vandaar: wie heeft u betoverd?

Schrijverke

Bijbels perspectief nodigt de lezer van harte uit om te reageren!