Over tolerantie gesproken

Tolerantie is hot vandaag!
Op meer dan één terrein lijkt dit begrip van meer belang te zijn dan ooit tevoren.
Enkelingen en groepen vragen op fatsoenlijke, of eisen (eufemistisch gezegd) op botweg onfatsoenlijke wijze hier hun recht.
Soms gaat dat op een dusdanige manier, dat je je kunt afvragen of die enkeling of groep nog wel weet heeft van de eigenlijke betekenis van het begrip in kwestie. Neem bijvoorbeeld de hele zwarte pietendiscussie tot en met (en de sprong is vanuit de genoemde discussie via een Sylvana Simons snel gemaakt) de presentatie van Denk. Als er ergens met betrekking tot dit begrip onhebbelijk geclaimd wordt, dan toch zeker hier. Of ben ik nu intolerant? Ik weet dat de Prediker ooit gezegd heeft dat ergernis in de boezem der dwazen huist, maar, kunt u hun geclaim zonder opstandige gevoelens aanhoren?
Misschien toch goed om eerst eens in te gaan op de betekenis van het begrip tolerantie?

Wanneer je via Google op Encyclo.nl kijkt, dan geeft zij maar liefst 25 definities weer. Maar uiteindelijk kun je die alle in meerderheid terugbrengen tot die ene simpele en voor zich sprekende en voor ieder begrijpelijke duiding: ‘verdraagzaamheid’.
Nu moet u mij niet euvel duiden, maar als je naar een Sylvana Simons en haar toevlucht Tunahan Kuzu kijkt en luistert dan is, als iemand het met hen oneens is, verdraagzaamheid ver te zoeken. Simons ogen schieten, haar amper aflatende woordenstroom onderstrepend, vuur. Bij Kuzu wordt het verpakt in een ogenschijnlijk vriendelijke glimlach en toon. Het ver te zoeken zijn van verdraagzaamheid hier geldt zeker sowieso voor het bevragen van de islamitische problematiek als zodanig en de Turkse politieke problematiek van nu in het bijzonder. Laten we ons tot het begrip tolerantie in relatie hiertoe voor nu beperken.

Al eerder heb ik in een column opgemerkt me allerminst verwant te voelen met Wilders en diens PVV. Maar op het punt van tolerantie raken zij in deze wel degelijk gevoelige snaren! Hoe verbijsterend dat het, overduidelijk door D66 gedomineerde, recht in ons land daar nog maar weinig oog voor schijnt te (willen) hebben. Concreter, heeft de politiek hier nog wel oog voor? En waar laat de gemeente van God, de kerk, hier iets van zich horen? Wat haar aangaat, binnen de PKN wordt, in navolging van de huidige Paus, al eenzijdig gesproken over islamitische broeders en zusters en wordt Allah aan de God van de Bijbel gelijk gesteld! Islam als het anonieme christendom?
Is de drang naar tolerantie niet volkomen naar één kant doorgeslagen?
Btw, over christenen mag alles, op het beangstigende af, ongebreideld gezegd worden. Maar wee als je hetgeen onder de noemer islam wordt gepresenteerd kritisch benadert, laat staan bevraagt. Dan krijg je de zwarte piet - zo raken we toch ook nog weer even die discussie! Maar serieus:

Ooit kwam mijn schoonvader in de begin jaren 90 van de volkstuin thuis met de mededeling van zijn Turkse buurman dat: ‘het niet lang meer zou duren of zij, de islam, zou hier alles hebben overgenomen…’. Mijn schoonvader zou vandaag, als hij nog leefde, vast en zeker gewezen hebben op het onderhand - onder de noemer tolerantie - ogenschijnlijk realiteit worden van deze ‘profetie’! Een Koerdische winkelier in mijn stad maakt op basis van de huidige ‘tolerantie’ mee dat de Turkse concurrent zijn winkel ongestraft met eieren bekogeld en dat omdat de Koerden vijanden zijn van de islam en Erdoğan…!
Over tolerantie gesproken…

Zijn we niet hard op weg naar chaos en anarchie - de roep om het bewind van ‘de sterke man’? Iets om over na te denken misschien zo op weg naar Kerst? Vergeet dan vooral Pasen niet, waar de échte inhoud van tolerantie duidelijk wordt!

Schrijverke

Bijbels perspectief nodigt de lezer van harte uit om te reageren!