Houdt uw voorganger in ere…???

Je komt ze tegen aan de muur van menig kerkenraadskamer: een hele reeks portretten. Veelal zijn al deze portretten afzonderlijk van jaartal(len) en naam voorzien. Wanneer u zich desondanks verwonderd afvraagt wie die geportretteerden allemaal zijn, en waarom ze daar zo statig hangen, dan wordt dat doorgaans duidelijk uit het opschrift erboven: 'Houdt uw voorgangers in ere' al of niet met de tekstverwijzing naar Hebreeën 13:7.
Het gaat hierbij dus om predikanten/voorgangers die de betreffende gemeente - gedurende de periode van de aangegeven jaartallen - hebben gediend.
De oorspronkelijke bedoeling van deze reeks portretten was en is invulling geven aan de opdracht weergegeven in de genoemde tekst: eerbied en respect tonen aan de voorganger.
Wauw! niet waar?

Of toch liever: Au!
Want hoe reëel is dit nog in de praktijk? En dan mag een reeks portretten van voorgangers in evangelische en charismatische kring in de raadskamer ontbreken, de bedoeling en urgentie van de betreffende tekst uit de Hebreeënbrief geldt deze geloofsgroepen evengoed - er wordt namelijk een gebiedende wijs gebruikt richting de gemeente in het algemeen! Dus geldt de vraag ook richting hen: hoe reëel is dit tekstwoord in praktische zin?

Het was op 30 januari dit jaar in het Reformatorisch Dagblad een bijdrage van Nico van der Voet, docent aan de Christelijke Hogeschool Ede, onder de titel 'De bruid van de dominee wordt steeds kritischer' die me bij deze vraag bepaalde. Vlak daarop volgde het bericht van een naar eigen beweren door God zelf aangestelde en, eveneens naar eigen zeggen, daarom onaantastbare voorganger die het vertrouwen van zijn gemeente schokte met een buitenechtelijke relatie. Hoe kun je zo'n voorganger in ere houden als hij zelf Gods Woord niet eert? En wat te denken van het fenomeen machtsmisbruik dat nogal eens voorkomt binnen juist de evangelische en charismatische kring? Hoe anders op het traditioneel kerkelijke erf! Daar is de bruid inderdaad kritischer maar, helaas, dat meestentijds zeker niet in positieve zin. Het kritische vindt haar wortels met name daar vooral  in de hang en drang om 'soepeler' om te gaan met het Woord en de dominee moet sowieso aan de grillen en het willen van de gemeente voldoen.
Kijkend naar de twee uitersten in de portretreeks in  de kerkenraadskamer, de voorganger van heel vroeger en die van nu, dan weet je hoe groot het verschil in interpretatie van het Hebreeënwoord is geworden.

Dit alles roept de vraag op of en gemeente en voorganger nog wel hun plaats weten en innemen in het licht van Gods Woord. Zit hem niet juist daar de crux? Gods Woord laat weten dat in het bijzonder de voorganger, maar ook de oudsten, voorbeelden tot navolging moeten zijn. Dat zijn zij in zoverre zij Christus navolgen. Hoe waar is vervolgens wat Jef De Vriese ergens stelt, namelijk dat gemeenteleden in grote mate de stijl bepalen waarin de leiders de kudde hoeden.
Maar alle twee keren zou een herijken van de positie op het Woord van God een goede zaak zijn, gelooft u niet? En dat begint met een buigen voor en bij het Woord. Dan wordt het: Houdt Gods Woord in ere!

Schrijverke