Be Thou my vision of in het Nederlands o.a. Wees mijn verlangen -  lied 520 in Opwekkingsliederen, lied 167 in de Evangelische Liedbundel en 263 in het nieuwe Liedboek van de kerken.

Het lied Be Thou My Vision is over heel de wereld bekend geworden en kent intussen, wat ons land aangaat, vier verschillende Nederlandse vertalingsvarianten. Dit oude lied heeft een grotendeels onbekende geschiedenis.  Van de originele onbewerkte  tekst wordt, om reden dat ze geschreven in Oud Iers, verondersteld dat ze van Ierse oorsprong is. Deze oorspronkelijke tekst begint met: Rop tú mo baile or Rob tú mo bhoile. In de bibliotheek van de Royal Irish Academy in Dublin zijn twee Ierse manuscripten van deze tekst te vinden welke teruggaan tot de 8e eeuw na Chr.

Het verhaal gaat dat de 8e eeuwse monnik Dallán Forgaill, bekend geworden als st. Dallán en waarvan gezegd wordt dat hij zijn gezichtsvermogen had verloren (opmerkelijk is dan zeker de eerste regel die in het Engels vertaald begint met: Be Thou my vision), de tekst zou hebben geschreven als een eerbetoon aan st. Patrick's onvoorwaardelijke loyaliteit aan God tijdens de gebeurtenis op de Hill of Slane.
Het was namelijk op Slane Hill, in het graafschap Meath, dat rond 433 na Chr. St. Patrick op de avond voor Pasen ter ere van de opstandig van Christus een vuur had aangestoken in weerwil van het uitgevaardigde decreet door de High King Logaire van Tara dat niemand een vuur kon aansteken voordat de koning door het aansteken van een vuur op Tara Hill de start had aangegeven van het heidense lentefestival. De koning was zo onder de indruk van Patrick's daad van toewijding, dat hij hem toestond zijn werk als Ierland's eerste christelijke missionaris voort te zetten.

De oorspronkelijk Oud Ierse tekst zou evenwel volgens andere bronnen al terug zijn te voeren tot in de 6e eeuw na Chr. en deze  is waarschijnlijk gebruikt in Ierse kloosters en dat niet zozeer als lied, maar contemplatief en dat vooral in verontrustende en gespannen periodes (we zien Dallán Forgaill dan ook wel geplaatst worden in de 6e eeuw). De Oud Ierse tekst werd in literair Engels proza vertaald door Ierse taalkundige Mary Byrne (1880-1931),zelf een Ierse van geboorte en toentertijd  inwoonster van Dublin en vooral bekend geworden vanwege haar wetenschappelijke publicaties (waarbij te denken valtaan de Oude en Midden-Irish Dictionary, een woordenboek van de Ierse taal, en een verhandeling: Engeland in het tijdperk van Chaucer.). Vervolgens  werd deze vertaling in 1905 gepubliceerd in Eriu, het tijdschrift van the School of Irish Learning.
Om en nabij zeven jaar later, in 1912, zette de Engelse In Manchester geboren Eleanor H. Hull (1860-1935) - eveneens geleerde van het Oud Iers - de door Byrne vertaalde tekst om in een geestelijk lied dat vervolgens in 1913 werd gepubliceerd in haar Poem Book of the Gael. In 1919 werd het lied van muziek voorzien, waarbij werd teruggegaan op een Ierse volksmelodie, 'Slane', een lied dat verwees naar de hiervoor genoemde Hill of Slane ( slane betekent in het Iers zoveel als redding). Het was een zekere Leopold Dix (1861-1935) die het lied in hetzelfde jaar opnam in de Irish Church Hymnal waardoor de bekendheid ervan groeide. Na de Tweede Wereld Oorlog verscheen het lied ook in Amerika.

Hoewel de Engelse tekst ook in ons land al uitermate bekend was, is het lied inmiddels ook, zoals in het begin aangegeven, beschikbaar in vier Nederlandse vertalingsvarianten en daardoor van talloze christenen gemeengoed geworden.
Zo komt het voor in Zingend Geloven onder de titel 'Heer, wees mijn toevlucht', terwijl het in het nieuwe Liedboek voor de kerken met een kleine variant in de titel voorkomt als 'Wees Gij mijn toevlucht'. Deze beide vertalingen heten te komen uit de pen van Wijnand Honig.
Daarnaast treffen we het lied met de titel 'Wees mijn verlangen' aan in Opwekkingsliederen en ook in de Evangelische Liedbundel komen we het tegen waar het de titel heeft meegekregen van 'Wees mijn vooruitzicht'.
De variant in Opwekkingsliederen is geschreven door Elly en Rikkert Zuiderveld en die in de Evangelische Liedbundel door Tjitte Wever. Al de vier keren gaat het meer om een interpretatie van de oorspronkelijke liedtekst dan om een zorgvuldige vertaling, omgezet in dichtvorm, daarvan.
Aan ieder dus de keuze welke Nederlandse weergave de beste mag heten.
De tekst van Elly en Rikkert is bijzonder mooi te noemen en in vergelijking met de overige waarschijnlijk zelfs wel de mooiste. Ze raakt de essentie van het oorspronkelijke lied het meest. Als tweede eindigt voor mij de woordsetting van Tjitte Wever, al is ze hier en daar gekunsteld. Op de laatste plaats komt de tekst geschreven door Wijnand Honig. Hoe mooi zou het zijn als er iemand komt die het Oude Iers kent en de oorspronkelijke tekst in aansprekend Nederlands weet om te zetten in een zingbaar lied.

Hoe ook, het oorspronkelijke Engelse lied is prachtig en aansprekend en tegen de achtergrond van haar geschiedenis de moeite waard om vanuit het hart te worden meegezongen te worden als gebed tot God.