Lied 150 uit de bundel van Johannes de Heer.

Dit als geestelijk lied wereldwijd bekend geworden gedicht werd geschreven door Joseph Scriven.
Joseph werd op 10 september 1819 in Banbridge, Ierland, als tweede kind in het welvarende gezin van John en Jane Scriven geboren. Toen hij 16 jaar oud was, ging hij studeren aan het Trinity College in Dublin. In de hoop dat hij de militaire familietraditie zou voortzetten, ging hij voor twee jaar naar de Addiscombe Military Academy - een officiersopleiding in Addiscombe in de Londense wijk Croydon. Maar vanwege zijn gezondheid moest hij deze opleiding afbreken en zo keerde hij op het Trinity College terug. Als een uitstekend student, maar voortdurend kampend met een kwakkelende gezondheid, wist hij daar in 1842 met lof af te studeren. Vrij vlot daarop vond hij werk als leraar en zijn verloofde en hij hadden zich voorgenomen om  in 1843 in het huwelijk te treden.
Op de avond voor de geplande bruiloft sloeg het noodlot toe, de verloofde van Joseph verdronk door een ongeluk. Dit gebeuren deed hem mogelijk, geheel tegen de zin van zijn ouders, terecht komen in de in zijn jeugdjaren ook in Dublin gevestigde Plymouth Brethren - bij ons bekend als de Vergadering van gelovigen.

Uiteindelijk ligt én in het verlies van zijn verloofde én in de reactie van zijn ouders op zijn keuze van een geloofsgemeenschap die zich nadrukkelijk verzette tegen de toenmalige kerken, zijn motivatie om naar Port Hope in Canada te emigreren en daar met lesgeven de kost te gaan verdienen. Hij werd daar opnieuw verliefd en toen besloten was om te trouwen, kreeg zijn aanstaande een ernstige longontsteking (mogelijk tbc) waaraan zij tenslotte stierf. Dit tweede overlijden schijnt een enorme impact op zijn leven te hebben gehad.
Zijn levensstijl schijnt zich vanaf toen gekenmerkt te hebben door toewijding en hulp aan anderen. Hij gaf gemakkelijk weg wat hij bezat wanneer hij dacht dat anderen daarmee geholpen zouden zijn. En dan ging het niet alleen om zijn kleren, ook stak hij namelijk veel geld en tijd in anderen. Hij was uiterst gelovig. Sommigen vonden hem door dit alles een zonderling.

Akelig nieuws bleef hem achtervolgen.
Toen hem in 1855 het bericht vanuit Ierland bereikte dat zijn moeder ernstig ziek was, schreef hij om haar te troosten en bemoedigen het gedicht 'Pray Without Ceasing'. Het is dit gedicht dat wij nu kennen als het lied 'Welk een vriend is onze Jezus'. Joseph had niet kunnen bevroeden dat juist dit gedicht wereldwijd zoveel harten zou raken. In 1886 werd de toen ernstig zieke Joseph  Scriven kort voor zijn dood door een buurman bezocht en deze vond op een tafeltje naast zijn bed het vel papier waarop het gedicht voor zijn moeder stond. Toen de buurman vroeg of Joseph dat had geschreven, antwoordde deze: 'dat hebben de Heer en ik samen gedaan'. Deze uitspraak kenmerkte hem, bescheiden, nederig en gericht op zijn Heer.
In de nacht van 10 augustus van datzelfde jaar 1886 schijnt Joseph verward en depressief te zijn opgestaan van zijn ziekbed en naar buiten te zijn gelopen waar hij in een kleine kreek is viel en verdronk.
Tot op de dag van vandaag is onzeker of het hier ging om een tragisch ongeluk of om zelfdoding.
De inwoners van Port Hope, Ontario, hebben als eerbetoon aan deze buitengewone en nederige medemens een monument opgericht. Het gedicht moet voor de moeder van Joseph Scriven na diens dood een grote troost zijn geweest, zoals het als lied nog steeds is voor tallozen vandaag. Het was Charles C. Converse die aan die lied de muziek toevoegde.